Οι ταινίες της «Λέσχης» με λίγα λόγια

γράφει ο Κώστας Σιδεράτος

Η Κινηματογραφική Λέσχη συνεπής στο καλό γούστο και την πίστη ότι ο κινηματογράφος είναι κάτι περισσότερο από απλή ψυχαγωγία, μας προσφέρει και στο φετινό της πρόγραμμα μια πλούσια γκάμα θεμάτων.

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στις ταινίες ξεχωρίζουμε, στην αρχή ειδικά, μια άτυπη θεματολογία που επικεντρώνεται στην οικογένεια και τις δυναμικές που αναπτύσσονται μέσα της. Μιλάμε για το Πατέρας και Γιος, τις Ιστορίες της Ζωής μας και το Νεμπράσκα. Δυο ταινίες μυθοπλασίας κι ένα ντοκιμαντέρ (Οι Ιστοριες…) που όλες διαπραγματεύονται την αναζήτηση της αλήθειας στις οικογενειακές σχέσεις που πολλές φορές δεν είναι αυτή που φαίνεται, αλλά και την κατανόηση και τη συγχώρεση με ύφος δραματικό αλλά και χιουμοριστικό και ανάλαφρο. Ιδιαίτερη μνεία στο Νεμπράσκα, που αδικήθηκε κατάφορα στα Οσκαρ, με τον Αλεξάντερ Πέιν (ελληνικής καταγωγής) στη σκηνοθεσία και την εξαιρετική δουλειά του Φαίδων Παπαμιχαήλ στη φωτογραφία.

Την τιμητική τους φαίνεται να έχει και πολιτική κωμωδία με τον Οδηγό Διαπλοκής (31/10) και το Ζήτω η Ελευθερία (5/12). Στην πρώτη ταινία έχοντας στη διάθεση του ένα all star cast oσκηνοθέτης βρίσκει την ευκαιρία να σαρκάσει την ματαιοδοξία και τη διαφθορά που επικρατεί στα υψηλά πολιτικά κλιμάκια. Ενώ η δεύτερη ταινία με ένα πρωταγωνιστή σε διπλό ρόλο (ο Τόνι Σερβίλο κλέβει την παράσταση), πραγματεύεται με χιούμορ και αισιοδοξία την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της πολιτικής ως φιλοσοφία αλλά και ως άσκηση της εξουσίας. Μια επίσης διασκεδαστική, αν και παράδοξη, ταινία είναι το Στη Χώρα των Άλλων (12/12) με την υπέροχη Ιζαμπέλ Ιπέρ η οποία παίζει τριπλό ρόλο, σε τρεις ιστορίες, που συνδέονται μεταξύ τους με έναν ονειρικό τρόπο και πραγματεύονται τη μνήμη, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την αναζήτηση επικοινωνίας.

Για το τέλος αφήσαμε τις ταινίες που κατά τη γνώμη μας θα προκαλέσουν μεγαλύτερη αίσθηση καθώς καταδύονται στον αθέατο εσωτερικό μας κόσμο άλλοτε με σκοτεινό και άλλοτε με μελαγχολικό τρόπο και σίγουρα θα δώσουν τροφή για σκέψη αλλά και γι’ αντιπαραθέσεις. Ξεκινάμε χρονολογικά με τον Εγωιστή Γίγαντα (7/11), ένα ρεαλιστικό, εντυπωσιακά γυρισμένο, σκοτεινό παραμύθι (βασισμένο χαλαρά στο ομώνυμο παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ) με δυο παιδιά σε μια μεταβιομηχανική βρετανική κοινωνία που άρεσε πολύ και συγκαταλέχτηκε από πολλούς κριτικούς στη λίστα των καλύτερων ταινιών της περασμένης χρονιάς. Συνεχίζουμε με το Δικός της (21/11), μια υπέροχη μελαγχολική ταινία για την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου για την αναζήτηση της αληθινής ερωτικής επικοινωνίας που εκτυλίσσεται σε μια μέλλοντική (αλλά και άχρονη κοινωνία) με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα κι εξαιρετικούς ηθοποιούς (ο Γιοακίν Φοίνιξ προεξάρχων). Επίσης, Ο Άνθρωπος Αντίγραφο (28/11) είναι άλλη μια παράδοξη, μυστήρια ταινία (βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ζοσέ Σαραμάγκου), από ένα σπουδαίο ανερχόμενο σκηνοθέτη (Ντενίς Βιλνέβ) η οποία καταδύεται όσο καμία άλλη στο υποσυνείδητο του ανθρώπου κι εντυπωσιάζει με την ανορθολογικότητα της (όπως ένα όνειρο).

Για το τέλος αφήσαμε μια ιστορική ταινια, τη Hannah Arendt (19/12). H Άρεντ ήταν μια από τους σπουδαιότερες στοχαστές σχετικά με το φαινόμενο του Φασισμού και άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, βιώνουμε και γινόμαστε φορείς του Κακού στην καθημερινότητα μας. Στην εποχή της προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων αλλά μας έκανε να κοιτάξουμε μέσα μας για την κατανόηση αυτού του φαινομένου. Η ταινία επικεντρώνεται στη διαβόητη δίκη του εγκληματία πολέμου Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ το 1961, όπου η Άρεντ στάλθηκε από το New Yorker να τον καλύψει ως δημοσιογράφος. Μια ταινία όχι τόσο σημαντική για την κινηματογραφική της αξία, αλλά πολύ σημαντική για το ιδεολογικό της βάρος.

Είναι γεγονός ότι η Κινηματογραφική Λέσχη δεν απογοητεύει με τις επιλογές της όσους αγαπάνε το καλό σινεμά, αν και μερικές φορές παραξενεύει με κάποιες «ανορθόδοξες» ταινίες. Ποτέ όμως οι ταινίες που επιλέγει δεν είναι αδιάφορες και προσπαθεί συνεχώς να ισορροπήσει το ποιοτικό με το ευχάριστο. Εν κατακλείδι όποια/ες ταινία και να διαλέξετε χαμένοι δε θα βγείτε.