Παρουσίαση και επιλογή από τον Νίκο Στουπάκη
Βροχή δροσιάς κι ελπίδας γίνονται οι στίχοι του Αντώνη Λάρδα, που χαρίζουν στιγμές ευδαιμονίας στην καθημερινότητά μας. Η νέα συλλογή του συμπατριώτη μας “Συμπληγάδες Λέξεις”, μας θυμίζει πόσο επίκαιρος αλλά και απαραίτητος είναι ο αληθινός ποιητής.
Είναι το τρίτο βιβλίο του με ποιήματα που εκδόθηκε μέσα στην τελευταία διετία – μαζί με τα έργα “Αναρραμοί” και “Κρύσταλλοι Λήθης”.
Ευαισθησία, αγάπη για τους ανθρώπους και τη φύση, νοσταλγία και ώριμοι στοχασμοί εκφράζονται και εικονοποιούνται με την τέχνη του.
Τέσσερα από τα ποιήματα τής τελευταίας συλλογής:
Το Φορτίο
Κάθεται μόνος και απόμακρος
στον καφενέ της παραλίας και καπνίζει
σ’ ένα παλιό τσιμπούκι αναμνήσεις.
Τρυγά του ορίζοντα το φως με νοτισμένα μάτια.
Το άρωμα της θάλασσας ρουφά και ζωντανεύει.
Νιώθει το σώμα του να γίνεται μπρατσέρα
που κουβαλά κατάφορτη του κόσμου τα χαμόγελα
και ψιθυρίζει διαταγές στα κύματα
που πάνε κι έρχονται καλόκαρδα
και τον παρηγορούν στη μοναξιά του.
Το Φιλί
Ο δρόμος ένα πένθος βραδινό.
Μόνος μου τον περνώ δαγκώνοντας τα χείλη
χαμηλωμένο το κεφάλι εξαντλημένο
θρύψαλα μνήμες το’ χουν σαρακιάσει.
Ανάμεσά τους κολυμπά ένα φιλί.
Έτη φωτός παλιά μού ’χες χαρίσει.
Η μόνη αναλαμπή που με κρατά ορθό.
Ψυχόρμητα παίρνω απ’ αυτό κουράγιο
ν’ αντέξω τις πληγές που κακοφόρμισαν
κι αφήνουν πίσω μου μια σκοτεινή γραμμή
το πονεμένο παρελθόν και το παρόν
που μ’ έχουν φθείρει και με σέρνουν
από μια ζάλη πένθιμη στην άλλη, μια ζωή.
Πόσο θα φέγγει ακόμα το φιλί σου.
Γνώριμοι Ήχοι
Λένε είναι βαθιά η ψυχή.
Δεν βγαίνει τόσο εύκολα.
Εγώ καλού κακού κλεφτές ματιές τής ρίχνω.
Βλέπω παλιές λαβωματιές που έχουν γιατρευτεί.
Χαμογελώ με ικανοποίηση
μα πριν να ηρεμήσω
νιώθω να τρίζουν ανεπαίσθητα
κάτω από το δέρμα της
γνώριμοι ήχοι που με είχαν σακατέψει.
Μύθος
Είχε ακούσει να το λεν μα δεν το πίστευε
για τις θαλασσινές νεράιδες που βγαίνουν κάποια βράδια
και σέρνουν σε θανάσιμο χορό
τους νιους που ξενυχτούν στο ακρογιάλι.
Παραμυθάκια που τρομάζουν τα παιδιά.
Αυτός είπε μια νύχτα με φεγγάρι να κατέβει
στο περιγιάλι να χορέψει με τ’ αστέρια.
Όταν οι οπτασίες τον κυκλώσανε αθόρυβα
μαγεύτηκε από τη θεία ομορφιά τους
νέος κι αυτός ωραίος και αφέθηκε
να τον τραβήξουν σ’ ένα ξέφρενο χορό.
Ώρες πολλές χορεύαν και απόκαμε.
Χάθηκε η παρέα του στα κύματα.
Λύγισε κι έπεσε ανθρώπινος σταυρός
στα μαύρα βότσαλα και το ’νιωσε
πως φεύγει η ζωή απ’ το κορμί του.
Γύρω στενάζαν τα βουνά απ’ τον καημό
το φεγγαρόφωτο του χάιδευε τα μάτια του που κλείναν
κι έπεφταν στα μαλλάκια του τα δάκρυα των αγγέλων.
