της Μαρίας Σωτηροπούλου
Θυμάμαι από μικρή το Πυργί για 2 λόγους: ήταν στο μυαλό μου το χωριό με τα σχεδιάκια (αργότερα το ταυτοποίησα με την ονομασία Πυργί) και είχε και αυτά τα μικρά ντοματάκια κρεμασμένα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, και επισκεπτόμενη το χωριό σαν ενήλικη πλέον, συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου άρεσε ήταν ότι όσο και να χανόμουν στα στενά -που ανάλογα με το φως φαίνονται και διαφορετικά-, πάντα θα έβρισκα κάποιον ηλικιωμένο να κάθεται κάπου. Άλλες φορές κάποιος θα έβγαινε δειλά να δει ποιος περνάει από το κατώφλι του, κάποιος παππούς θα χανόταν στο βάθος και βέβαια οι γιαγιάδες στις καρέκλες τους να συζητάνε να σχολιάζουν ή και να ρωτάνε μέχρι να στρίψεις πια και να χαθείς από το βλέμμα τους.
Σκεφτόμουν ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν να έχουν γίνει ένα με το τοπίο και θα είναι πάντα εκεί. Μεγαλώνοντας όμως κατάλαβα πως λιγοστεύουν, υπάρχουν βέβαια και οι νέοι αλλά αυτοί οι «ηλικιωμένοι» με αυτή την μορφή δεν θα είναι εκεί με τον ίδιο τρόπο. Και σκέφτομαι θα είναι κάποιοι άλλοι στο μέλλον; Για λίγο προσπάθησα να μπω στην θέση τους και να σκεφτώ πώς είναι, να κάθεσαι στην καρέκλα -σίγουρα μετά από χρόνια εργασίας και πιθανά αγροτικής- και να κοιτάς όταν και αν περάσει κάποιος, είναι τελείως διαφορετικό συναίσθημα από αυτό του επισκέπτη. Οι εικονογραφήσεις αποτελούν ένα μικρό φόρο τιμής στους ανθρώπους της γενιάς αυτής που σιγά σιγά φεύγει αλλά αποτέλεσε «ζωντάνια» για τα χωριά και τους τόπους αυτούς.
