γράφει ο Βαγγέλης Χαρίτος
Οι αγώνες με μηχανές ή αυτοκίνητα αν και είναι γνωστοί ως «μηχανοκίνητος αθλητισμός». Αν και έχουν λάβει την ονομασία αυτή δεν παρουσιάζουν τα στοιχεία εκείνα, ωστε να συμφωνούν με τη κλασική έννοια του όρου αθλητισμός, δηλαδή «τη συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι». Ίσως μονάχα σε επαγγελματικό επίπεδο μεγάλων αγώνων ( πχ Formula 1, Moto GP, Ράλι Ακρόπολις), μπορεί κάποιος να διακρίνει αθλητικά χαρακτηριστικά λόγω της απαιτούμενης φυσικής κατάστασης, εξαιτίας των ιδιαιτέρων συνθηκών που πρέπει να ανταπεξέλθει το ανθρώπινο σώμα κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Σε ερασιτεχνικό επίπεδο, η συμμετοχή σε αγώνες ταχύτητας δε μπορεί να χαρακτηριστεί αμιγώς ως άθλημα, αφού προπονήσεις και αγώνες γίνονται περιστασιακά, σε αντίθεση με αθλητικούς συλλόγους κλασικού αθλητισμού και ομαδικών αθλημάτων όπου υπάρχουν καθορισμένα προγράμματα προπονήσεων και αγώνων. Ουσιαστικά πρόκειται για ομάδες ατόμων που με την οικονομική στήριξη φορέων, συνήθως των τοπικών δημοτικών αρχών (οι τελευταίοι προς άγραν ψήφων), έχουν προσδώσει στο ακριβό και αντιπεριβαλλοντικό χόμπυ τους όψη αθλητισμού. Συνήθως εκείνοι που ασχολούνται με ζέση για την προβολή τέτοιου είδους «αθλημάτων» σχετίζονται με το χώρο του αυτοκινήτου, όπως συνεργεία, πρατήρια καυσίμων, καταστήματα πωλήσεων αξεσουάρ κλπ, που με τον τρόπο αυτό αποκτούν πελατεία μέσω των διοργανώσεων αλλά και των συναθλητών για τις επιχειρήσεις τους.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που διαχωρίζει τον αθλητισμό από το «μηχανοκίνητο αθλητισμό» είναι πως ο πρώτος διαμορφώνει και τη κοινωνική συμπεριφορά του αθλητή, προάγει σε ατομικό επίπεδο τον πολιτισμό και την ομαλή κοινωνικοποίηση, με σεβασμό στους κανόνες, τη προσωπικότητα του άλλου και την ευγενή άμιλλα εντός και εκτός αθλητικών χώρων. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν υπάρχουν σε εκείνους που ασχολούνται με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό τουλάχιστον σε ερασιτεχνικό επίπεδο: Προβολή του εαυτού μέσω των «φτιαγμένων» τροχοφόρων, τη συχνή καταπάτηση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, την επικίνδυνη και επιθετική οδήγηση σε αστικούς δρόμους, τη διοργάνωση παράνομων αγώνων σε δημόσιους χώρους και την ηχορύπανση, ακόμα και σε ώρες κοινής ησυχίας, με στόχο τον εντυπωσιασμό, μιμούμενοι τα αντίστοιχα «πρότυπα» των σχετικών αμερικάνικων συνήθως ταινιών. Εξάλλου αν επρόκειτο πραγματικά για άθλημα θα είχε ενταχθεί εδώ και δεκαετίες στον ύψιστο-παρά τις όποιες στρεβλώσεις του-αθλητικό θεσμό, δηλαδή τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Συζήτηση1 σχόλιο
Κύριε Χαρίτο, στα περισσότερα από αυτά που γράφετε έχετε δίκιο, αλλά δεν κάνουν όλοι όσοι ασχολούνται ερασιτεχνικά με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό αυτά που τους καταμαρτυρείτε. Ίσα-ίσα, θεωρητικά τουλάχιστον, ένας πραγματικά συνειδητοποιημένος ερασιτέχνης δεν θα κάνει «λατέρνα» το αυτοκίνητό του (με έντονα χρώματα, τεράστιους τροχούς, υπερμεγέθεις αεροτομές κ.ά.) ούτε θα είναι ενοχλητικός για τους γύρω του (π.χ. με ελεύθερες εξατμίσεις που κάνουν τρομερό θόρυβο). Επίσης, κάποιες φορές, λιγότερο «επικίνδυνη» οδήγηση συνιστά για παράδειγμα το να πηγαίνει κανείς γρήγορα σε έναν άδειο δρόμο από το να κυκλοφορεί π.χ. με λάθος πιέσεις στα ελαστικά ή με φθαρμένα ελαστικά, να μην ξέρει πώς γίνεται ένα ασφαλές προσπέρασμα, να μην αναγκάζει όλους τους συνεπιβάτες του να φοράνε ζώνη, να πηγαίνει υπερβολικά αργά και πολλά άλλα. Απλά η τάση επίδειξης (που περιγράφεται καταπληκτικά με τον όρο «καγκουριά»!) είναι τόσο έντονη στην Ελλάδα και ειδικότερα σε επαρχιακές περιοχές που δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό το κείμενό σας…