γράφει η Αλεξάνδρα Σταματουλάκη
Έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς αγαπημένε συνεργάτη, καλέ μας φίλε Αντώνη και μας ξάφνιασες όλους. Παγώσαμε στο άκουσμα της αναπάντεχης είδησης του φευγιού σου. Ακόμα δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι πέταξες μακριά μας. Λένε πως τους καλούς ο Θεός τους θέλει μαζί του στον παράδεισο. Λόγια παρηγορίας ή αλήθεια; Ποιος ξέρει; Όμως μόνο έτσι μπορούμε να το δεχτούμε. Η απουσία σου αισθητή όχι μόνο στους δικούς σου αλλά και σε όλους εμάς τους φίλους σου. Μας λείπεις.
Νομίζουμε πως ανεβαίνοντας τα σκαλιά του γραφείου σου θα μας περιμένεις πίσω από το μεγάλο τζάμι με την αφοπλιστική γλυκύτητα της έκφρασης σου, πάντα χαμογελαστός και καλοσυνάτος για την όποια επαγγελματική συνεργασία. Αθεράπευτα εργατικός, σκυμμένος ώρες ολόκληρες στα κείμενα ή στον υπολογιστή σου για να είναι ποιοτικό το κάθε εκδοτικό σου εγχείρημα.
Θα μας λείψει το ήθος σου, η ευγένεια της ψυχής σου, η πραότητα του χαρακτήρα σου, η ειλικρίνεια και τιμιότητά σου, η γενναιοδωρία σου, το ακέραιο αγωνιστικό σου πνεύμα, το όραμά σου για έναν καλύτερο κόσμο.
Τα κοινά μας πολιτισμικά – εκπαιδευτικά ενδιαφέροντα μας έδεσαν σε μια δυνατή φιλία αλληλοεκτίμησης και σεβασμού.
Γι’ αυτό ας μου επιτραπεί το θάρρος να γράψω τις σκέψεις μου πιστεύοντας ότι η ταπεινότητά σου θα συγχωρήσει το «ατόπημά μου», καθότι γνωρίζεις ότι δεν αποτελούν απλές φιλοφρονήσεις αλλά αληθινές κρίσεις και συναισθήματα εκ βάθους καρδίας. Εξάλλου το θεωρώ φόρο τιμής και χρέος σ’ έναν άνθρωπο που με έκανε να νιώθω «ευτυχής» αναθέτοντάς μου να παρουσιάζω βιβλία του εκδοτικού του οίκου.
Σ’ ευχαριστούμε που κάνοντας το όνειρό σου πραγματικότητα διέσωσες την ιστορία και τον πολιτισμό της Χίου με τις πολυποίκιλες εκδόσεις σου. Σ’ ευχαριστούμε που με τη στάση ζωής σου μας έκανες να ελπίζουμε πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι.
Στο καλό καλέ μας φίλε! Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη!
