«Τόπος γυμνός», όπου ανθίζουν χάι-κου

της Στέλλας Τσιροπινά

Ο τόπος αυτός είναι ένα με τις πέτρες του. Τη βίγλα στο ανεμόχιονο. Την αιφνίδια καταιγίδα. Τη θύμηση και την ομορφιά (της). Το κεντημένο, μια για πάντα, «αχ». Τη θεία μανία της άνοιξης.

Ηχεί και αντηχεί στη φωνή της σιωπής, ξανά και ξανά.

Περιέχει τους ναούς των ορέων. Τα άστρα. Τον αετό και το κλαδάκι. Το ρόδο, το κρινάκι, το κυκλάμινο. Το καλοκαιράκι. Το κόκκινο του καρπού και το κίτρινο της θλίψης. Την εκ προθέσεως αθεράπευτη Σελήνη. Τον παιδεμό του φλοίσβου. Το κύμα. Την αγάπη.

Μιλά με τα βαφτιστικά ονόματα μιας επικράτειας Σιβυλλικής. Καθρεφτίζεται στου πρίνου το πηγάδι.

Ανασαίνει τη λύπη. Το βοριά. Το μύρον του ερέβους. Το ασπρολούλουδο. Μια λεύκα ολομόναχη και μια μικρή βιολέτα. Τη δυσλεξία ενός τσιγάρου. Τον ξεχασμένο φόβο και τη φτέρη του.

Ακολουθεί τα ίχνη των ανέμων. Το μαύρο ποταμό της μνήμης. Ανακαλεί τους ήρωες, νεκρούς και γερασμένους. Το αίμα. Το φως. Το χρυσάφι. Το λημέρι και την τουφεκιά του. Το νερό. Το παραμιλητό. Τη δίψα.

Είναι τόπος γυμνός, απόμακρο αντιφέγγισμα μικρής πατρίδας:

Έπεσ’ η βροχή.
Ν’ αντιλογιέται η γης;
Μύρισε χώμα.

Μαύρο πουλάκι,
βόηθά με που ξέρεις
από αγάπη.

Σε σχήμα χεριού
στο γκρεμό του αετού
ένα κλαδάκι.

Του άλλου κόσμου
ντέφι αυγουστιάτικο
το αλωνάκι.

Μη μιλάς. Άκου
του φλοίσβου τον παιδεμό:
ζει η αγάπη.

Η ανάμνηση
είναι ο μαύρος ποταμός
δεν είναι λέξη.

Στου φθινοπώρου
το λημέρι κρύβοντας
την τουφεκιά του.

Από χρυσάφι
προσιτό των πυρετών
ρόδι θεΐσιο.

Μακραίνει η Χιος.
Τώρα είναι η θύμηση
π’ αντιφεγγίζει.

Ο «Τόπος γυμνός» είναι η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Γ. Χούλη. Στις 39 σελίδες της περιέχονται 60 τρίστιχα χάι-κου. Έχει τυπωθεί στη Χίο, πριν από λίγο καιρό, σε 90, όλα κι όλα, αντίτυπα, στο τυπογραφείο «ΕΝΤΥΠΟ». Βιβλιοδετήθηκε, στο χέρι, από τον Παντελή Κρομμύδα και εικονογραφήθηκε από τον Πάρι Ξυνταριανό.

Μην την αναζητήσετε στα βιβλιοπωλεία. Αν νιώθετε φίλος μιας Ποίησης σαν κι αυτή, ζητήστε από το δημιουργό της να σας χαρίσει τη συλλογή. Γιατί πρόκειται για ιδιωτική έκδοση, εκτός του εμπορίου: όπως αρμόζει, δηλαδή, στους γυμνούς τόπους και τις μετρημένες αλήθειες της ψυχής.