Στο νησί θα γυρίσω, το πότε δεν το ξέρω σήμερα. Μου λείπουν οι φίλοι, οι καλημέρες, η γη, το γαλάζιο μας, η μυρωδιά της θάλασσας και η Ανατολή!
Τι κάνει μια Χιώτισσα στο Μπάφαλο των ΗΠΑ;
Η ζωή, η ζωή σε πάει εκεί που μπορείς, εκεί που πρέπει να προσφέρεις. Εγώ αλλά και οι γονείς μου γεννηθήκαμε στο Μπάφαλο, βρέθηκα στο νησί στα ένδεκά μου. Η ανάρρωση του πατέρα μου, στα 36 του, απαιτούσε αλλαγή του κλίματος. Πού είναι καλύτερα από τον τόπο των προγόνων σου; Η ζωή με πηγαινοφέρνει. Τώρα που με ρωτάς, σκέπτομαι πως κάθε φορά πού επέστρεφα στο Μπάφαλο από το νησί, ήταν γιατί κάποιος με είχε ανάγκη και πάντα ερχόμουν με βαριά καρδιά. Η Χίος είναι ο τόπος μου, το σπίτι μου. Αυτή τη φορά είναι και η πρώτη που μένω τόσα χρόνια στο Μπάφαλο, κλείνουν τέσσερα σε λίγους μήνες.
Στον καιρό της κρίσης, ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας expatriate;
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Είμαι expatriate από δύο χώρες. Μπορώ να σου πω τα προτερήματα με το να ζεις εδώ. Ζητάς από Δημόσια υπηρεσία έναν έγγραφο και το έχεις αμέσως. Νοσηλεύεσαι στα καλύτερα νοσοκομεία είτε έχεις, είτε δεν έχεις ασφάλεια υγείας. Βρίσκεις δουλειά, αν πράγματι θέλεις να δουλέψεις. Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας στεγάζεται σε σπίτι ή διαμέρισμα με μειωμένο ενοίκιο με συμπλήρωμα του κράτους. Δύο γεύματα την ημέρα για όσους θέλουν να ζουν ανεξάρτητοι και είναι ανήμποροι να μαγειρεύουν μόνοι τους. Αγάπη και φροντίδα για τα αδέσποτα, ποινή για την κακοποίηση. Έχομε στο Μπάφαλο πάρα πολλούς μετανάστες και πρόσφυγες και έχουν αγκαλιαστεί και βοηθηθεί για να ξεκινήσουν την νέα τους ζωή. Όλα αυτά και άλλα πολλά βέβαια κινδυνεύουν με το #45ο πρωθυπουργό που μας προέκυψε. (# νούμερο, κυριολεκτικά και μεταφορικά)
Υπάρχει κάτι που θα σε έκανε να γυρίσεις κάποια στιγμή στο νησί;
Δεν υπάρχει κάτι που θα με έκανε να μην θελήσω να γυρίσω στο νησί. Κρίση για σας, κρίση και για μένα. Μαθημένη είμαι και με τα λίγα. Υγεία να υπάρχει και θα το παλέψω μαζί με τόσους άλλους που περνούν δύσκολα. Στο νησί θα γυρίσω, το πότε δεν το ξέρω σήμερα. Μου λείπουν οι φίλοι, οι καλημέρες, η γη, το γαλάζιο μας, η μυρωδιά της θάλασσας και η Ανατολή!
Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο και τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο στη Χίο;
Επειδή είμαι μακριά δεν είναι σωστό να κρίνω αφού δεν τα βιώνω από πρώτο χέρι, αλλά ξέρω πως αν ήμουν στο νησί θα βρισκόμουν κάθε μέρα στο λιμανάκι της γειτονιάς μου για να προσμένω και να προσφέρω μια βοήθεια σε όσους έχουν την τύχη να φθάσουν μέχρι τα παράλια μας. Ένα ζεστό ρόφημα, μια πρώτη αγκαλιά, ένα καλωσόρισμα και μιαν ευχή για καλή συνέχεια στον προορισμό που επιθυμούν. Έχω πέντε δέκα φίλους στο νησί που τους ξέρω πάνω από 30 χρόνια και είμαι περήφανη που βλέπω και διαβάζω για την προσφορά τους. Μικροασιάτες οι γονείς της μάνας, είναι στο DNA μου. Έχω ζήσει τα καλύτερα στο νησί, που σκιάζουν τα μικρά τα ενοχλητικά που βιώνουν όλοι. Σε αυτήν εδώ τη χώρα απ’την άλλη, έχω ζήσει τα πιο δύσκολα και πονεμένα.
Πώς θα περιέγραφες τη Χίο της παιδικής σου ηλικίας;
Στα 18 μου μπήκα στο καράβι και είπα «ρίχνω μαύρη πέτρα». Δεν ξαναπατώ! Αλλά όποιος λέει μεγάλα λόγια… μόνο όταν γύρισα στο Μπάφαλο κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν που ο πατέρας μου μας έφερε στο νησί.
Μου έμαθε Ελληνικά η αγαπημένη μου κυρία Μαυρώνη. Στο σχολείο με βοήθησε ο αγαπημένος μου καθηγητής ο κύριος Διλμπόης. Ο κύριος Ζαχαριάδης μου είχε 20 σ’ όλα τα μαθήματά του (μαθηματικός) και ας μην ήξερα καλά καλά τι μου γίνεται. Ο κύριος Τσιλίμης, (ξάδελφος της γιαγιάς) αφού πέρασα ένα φεγγάρι και από την Εμπορική με πέρασε στα λογιστικά, αφού του υποσχέθηκε η γιαγιά ένα μίξερ όταν επιστρέψω. Ο κύριος Τάτσης με έβγαζε από τη τάξη πριν ξεκινήσει το μάθημα για να μην διακόψει και το κάνει αργότερα. Ο κύριος Άμαντος με πέρασε στα Αρχαία, αλλά με απειλούσε γιατί το αλφάβητο δεν το έμαθα σωστά και ποτέ. Πέρασα όμορφα, πολύ όμορφα. Ερωτεύτηκα στα 16 μου έναν τελειόφοιτο που ζούσε στο σπίτι που κάποτε ζούσε ο Μίκης Θεοδωράκης -εκείνος με αγνόησε-. Έμαθα πρόσφατα πως δεν ζει πια. Ένα περίεργο πράγμα είναι πως δεν θυμάμαι τις περισσότερες συμμαθήτριές μου. Θυμάμαι την γειτονιά του παππού στην Αγία Άννα Καπέλα, τις μυρωδιές του περιβολιού, θυμάμαι που πήγαινα κρυφά με τα πόδια στη δασκαλόπετρα για να κολυμπήσω. Ο φούρνος του Σιδεριδάκη, ο μπακάλης ο κύριος Φανουράκης που με κέρναγε τουρσί γιατί δεν μου άρεσε η «τσικολάτα», ο πάππους που με περίμενε στο Καφενείο της Αγοράς για να μου πάρει ένα σουβλάκι από το καροτσάκι έξω από τον κήπο. Την αυλογύρη του Αγίου Δημητρίου στους Αγίους Αποστόλους, που τον είδα πάνω στον άλογο του να τρέχει και ο παπάς που μου είπε να μην το λέω. Πολλά μου θύμισες απόψε.
Πατρίδα μου είναι εκεί…
… που φτερουγίζει η καρδιά, σφίγγεται το στομάχι και δακρύζουν τα μάτια με τη θύμησή της. Εκεί που το γέλιο ήταν έτοιμο στα χείλη, το δέος από την ομορφιά της φύσης που κάθε φορά ήταν σαν την πρώτη. Εκεί που έμαθα να αγαπώ και να εκτιμώ τη γη. Εκεί που με αγάπησαν και αγάπησα φίλους και συγγενείς. Στη πατρίδα μου τη Χίο έγινα ό,τι είμαι σήμερα. Πόσα χρόνια αδίκησα τον πατέρα μου και του κρατούσα κακία που με πήγε μακριά από τη μάνα μου. Ευτυχώς ζει και μπόρεσα να τον ευχαριστήσω, έστω αργά.
Έχεις βιώσει καθόλου τον ρατσισμό των Αμερικάνων;
Εγώ προσωπικά, όχι. Απ’ ότι παρακολουθώ στα νέα και στο ίντερνετ, η πόλη που γεννήθηκα είναι από τις πιο φιλόξενες και πολυπολιτισμικές. Η αλήθεια όμως είναι απ’ τον καιρό που εκλέχθηκε ο #45 πρωθυπουργός, πολλά απωθημένα και πολλοί κρυφορατσιστές στη χώρα αυτή ξεσπάθωσαν και δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο. Την πρώτη μέρα που μετακόμισα στο κτήριο που μένω με την μάνα μου συναντώ μια κυρία, η πρώτη της κουβέντα ήταν «είσαι μουσουλμάνα;» βλέπεις ακόμα κράταγε το μαύρισμα της Αγιάς Φωτιάς. Είναι και η μοναδική σε ένα κτήριο με 82 διαμερίσματα που ψήφισε τον ακατανόμαστο. Αυτό που μου προξένησε απορία ήταν οι Έλληνες τις Ενορίας μας εδώ στο Μπάφαλο που πολλοί ψήφισαν αυτόν, αν και θα μου πεις, είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς. Δεν είναι θέμα κόμματος, όποιον να ψήφιζαν θα ήταν καλύτερος Άνθρωπος από αυτόν…
Από τότε που ζεις στο εξωτερικό, βλέπεις διαφορετικά την Ελλάδα και τους Έλληνες;
Την βλέπω πληγωμένη και προδομένη. Αυτό. Πριν γυρίσω στο Μπάφαλο έβλεπα την διαφορά. Θυμάμαι ένα πρωινό με πολύ κίνηση στη προκυμαία προχωρούσαν τα αμάξια αργά και πρόσεξα γνωστούς και έναν φίλο απ’ τα παλιά να προχωρούν με βήμα αργό και σκυφτό το κεφάλι, έλειπε αυτό το περπάτημα το ανάλαφρο. Τα μαγαζιά με το ενοικιαστήρια. Τα καροτσάκια με τα απαραίτητα μόνο. Τώρα ξέρω, μόνο αυτά που διαβάζω, τον θυμό, την απελπισία, το αδιέξοδο, αλλά απ’ την άλλη βλέπω τα θεατρικά, τις συναυλίες, τα ταβερνάκια, τις παρέες, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, το καλοκαιράκι, όλα αυτά που ξεχωρίζουν τον Έλληνα στα δύσκολα. Βέβαια το κλίμα μας, το κλίμα της πατρίδας που απαλύνει το μυαλό και την ψυχή. Το κλίμα λοιπόν, από εκεί ξεκίνησε η δική μου διαδρομή και έγινα μια Χιώτισσα και όχι μια Ελληνο-Αμερικάνα..
Συζήτηση4 Σχόλια
Γεια σου Στίβη, Τι όμορφα που τα λές όλα!!! Υπέροχα!! Να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένη όπου κι αν βρίσκεσαι!! Καλή αντάμωση, «όταν η ζωή τα φέρει» (όπως λες)
Γεια σου αγαπημένε μου!
Και βέβαια Θα ξαναρθεις Στηβακι !!! Ητανε ένα » απαραίτητο » διάλλειμα , αυτο το τελευταίο !!!Σ’ αγαπαμε!!!!
♥♥♥