του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Όταν το καλοκαίρι
επιτρέπει
τον ακίνητο κολυμβητή που μάταια κάνει απλωτές
το ετοιμόρροπο ψαθί που με το ζόρι σκιάζει
τον μικρό από μακριά που ξεφωνίζει για τη μάσκα του
την κοπέλα δίπλα που τσουρουφλίζεται κάτω από τον ανηλεή ήλιο
τον ζεστό αέρα που χτυπά κατά ριπάς,
τότε τι σε πειράζει το ξέψυχο γαλάζιο
του απέναντι κιτρινοπράσινου λόφου
που δε λέει να μετατραπεί σε βαθύ μπλε;
