Μία από τις 145.000 γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία που δίνουν μόνες μάχη για την επιβίωση των οικογενειών τους
Η Lina ζει με τα επτά παιδιά της σε μια αυτοσχέδια σκηνή στον Λίβανο εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Έφυγαν από το σπίτι τους στη Συρία πριν από δυο χρόνια, όταν οι συγκρούσεις έφτασαν και στο χωριό τους. Ο άντρας της αργότερα επέστρεψε να δει τι είχε απογίνει το σπίτι τους. Από τότε δεν τον έχουν ξαναδεί.
Η Lina είναι μία από τις σχεδόν 150.000 γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία των οποίων οι άντρες σκοτώθηκαν, αιχμαλωτίστηκαν, αγνοούνται ή έχουν παγιδευτεί στη Συρία και οι οποίες αναγκάστηκαν να αναλάβουν εξολοκλήρου την ευθύνη της φροντίδας των οικογενειών τους. Κάποτε μητέρες και νοικοκυρές, που παραδοσιακά δεν είχαν να ανησυχούν για τα οικονομικά και την ασφάλεια, καλούνται πλέον να επωμιστούν το βάρος μόνες τους. Για τις περισσότερες, η εμπειρία είναι τραυματική.
Όπως για τόσες άλλες γυναίκες, η ζωή της Lina έχει μετατραπεί σε έναν καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Λαμβάνει κάποια χρήματα από την Ύπατη Αρμοστεία κάθε μήνα, όμως δεν επαρκούν για το φαγητό και τα φάρμακα των παιδιών της, τρία από τα οποία είναι πολύ άρρωστα. Αναγκάστηκε να χτίσει μόνη τη σκηνή της, με τη βοήθεια των αδερφών της, μαζεύοντας ξύλα για την κατασκευή και φτιάχνοντας αυτοσχέδιους τοίχους από κομμάτια υφάσματος. Μαγειρεύει σε μια κουζίνα στη μέση της σκηνής και ανησυχεί συνέχεια μην πιάσει φωτιά. Κάθε ημέρα παλεύει να παραμείνει δυνατή.
Η Lina με τα έξι της παιδιά στην αυτοσχέδια σκηνή τους στον Λίβανο. Τρία από αυτά υποφέρουν από σοβαρής μορφής ψωρίαση. Μερικές φορές αγοράζει λιγότερο φαγητό προκειμένου να πάρει φάρμακα. Στη Συρία η υγεία των παιδιών ήταν πολύ καλύτερη.Η Lina παίρνει λίγο φάρμακο από ένα αυτοσχέδιο ράφι. Μαζί με τους αδερφούς της αναγκάστηκαν να χτίσουν τη σκηνή της από πεταμένα ξύλα και ύφασμα.Η Lina δίνει λίγο φάρμακο στην κόρη της Sara που είναι επτά χρονών. Τα φάρμακα είναι ακριβά και η Lina μετά βίας έχει αρκετά χρήματα για να αγοράσει φαγητό για τα παιδιά της.Η Lina φιλάει τη δίχρονη κόρη της Maysaa, 2 έξω από το κατάλυμά τους. Τα ίχνη του πατέρα της Maysaa χάθηκαν από τότε που επέστρεψε στη Συρία για να ελέγξει το σπίτι τους.Η Lina προχωρά πάνω σε βραχώδες έδαφος με τον τρίχρονο Musa και τη δίχρονη Maysaa. Οι συνθήκες ζωής στην Bar Elias, στην κοιλάδα Bekaa του Λιβάνου μπορεί να είναι σκληρές και αδυσώπητες.Δεν υπάρχουν υδραυλικές εγκαταστάσεις μέσα στο αυτοσχέδιο σπίτι τους. Η Lina χρειάζεται να μεταφέρει τη δίχρονη Maysaa από το κατάλυμα σε μια εξωτερική τουαλέτα.Η Lina χαλαρώνει για λίγο με τα παιδιά της Sara, Maysaa, Walid και Yasir. Η ζωή για μια μόνη γυναίκα πρόσφυγα, ξεκομμένη από τις παραδοσιακές πηγές υποστήριξής της, είναι εξαντλητική.Η Lina παρακολουθεί τον γιο της καθώς στοιβάζει ξύλα σε ένα σωρό έξω από το κατάλυμά τους. Ως πρόσφυγας χρειάζεται να είσαι αυτάρκης. Το ξύλο είναι απαραίτητο για επισκευές.Η Lina κρατά τη Maysaa καθώς σκύβει να βοηθήσει τον Musa. Η προσπάθεια να ανταποκριθεί μόνη στις ανάγκες επτά παιδιών σε μια ξένη χώρα είναι εξουθενωτική.Η Lina πλένει τα πιάτα ενώ η Maysaa στέκεται παραδίπλα. Οι μόνες γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία νοσταλγούν την πιο άνετη ζωή που άφησαν πίσω τους.«Όταν μένεις μόνη, χρειάζεται να ξεπεράσεις τα όριά σου για να καταφέρεις να κάνεις ό,τι πρέπει. Αν είσαι αδύναμη, ξόφλησες», λέει η Lina. «Χρειάζεται να είσαι δυνατή για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, τα παιδιά σου και το σπιτικό σου».Η Lina μαγειρεύει σε μια κουζίνα στη μέση της σκηνής και ανησυχεί συνέχεια μην πιάσει φωτιά.«Δεν έχω χρήματα να αγοράσω παιχνίδια για τα παιδιά μου κι έτσι τα φτιάχνω μόνη μου» λέει η Lina.Οι κούκλες που έφτιαξε η Lina για τα παιδιά της.Η Lina έπρεπε να φτιάξει τη σκηνή της με τη βοήθεια των αδερφών της, μαζεύοντας ξύλα για την κατασκευή και φτιάχνοντας αυτοσχέδιους τοίχους από κομμάτια ύφασμα.
