του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Το επάγγελμά μου είναι δάσκαλος, και θέλω να ξεκινήσω με δύο βασικές παραδοχές που με αφορούν:
1ον Απέναντι στις δαπάνες που έκανε το κράτος για μένα σε ώρες, βιβλία, μισθούς δασκάλων, καθηγητών κλπ., αλλά και στη δημοσιοϋπαλληλική μου σχέση μαζί του και όλα όσα απορρέουν από αυτή (μισθός, ασφάλεια υγείας, σύνταξης, διακοπές αλλά και υποχρεώσεις κλπ) για να το πω «χοντρά» θέλω να είμαι εντάξει, επειδή καταλαβαίνω τη «σχέση» μας ως μία σχέση δικαιοσύνης και ισοσκελισμού: σου δώσαμε, σου δίνουμε, μας έδωσες, μας δίνεις… (και για να αστειευτώ και λιγάκι, και ας με ρίχνει από «λίγο» ως «πολύ»!)
2ον Καταλαβαίνω ως μία σχέση λογοδοσίας τη σχέση εκπαιδευτικού με μαθητές– γονείς – κοινωνία και προσπαθώ, πραγματικά προσπαθώ, με όσες δυνάμεις έχω υπέρ ενός δημόσιου σχολείου σύγχρονου, δημιουργικού, εξωστρεφούς, δίνοντας εγώ ως άτομο το ‘’κάτι’’ παραπάνω όποτε χρειάζεται, προσδοκώντας μία στο τόσο κάποια αναγνώριση, που, αν έρχεται, μου δίνει κουράγιο και όταν όμως αυτό δεν γίνεται, εγώ οφείλω στα εμπλεκόμενα μέρη να λογοδοτώ καθημερινά ή όποτε μου ζητηθεί.
Φέτος, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία 16, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες δασκάλους και καθηγητές, ανέλαβα κι εγώ υπηρεσία στο σχολείο μου την 1η του Σεπτέμβρη.
Είμαστε στα σχολεία λοιπόν εδώ και περίπου δύο εβδομάδες, και αντί να ασχολούμαστε με τα σημαντικά, τα ‘’ωραία’’ και τα ‘’αγαθά’’ της εκπαίδευσης (σας παρακαλώ σκεφθείτε μόνο, ο καθένας στη δουλειά του, πόσο ωφέλιμος και απαραίτητος είναι ο προγραμματισμός, το σχέδιο, η οργάνωση και μετά βάλτε όλα αυτά σε μία νιοστή δύναμη όταν αφορούν τα παιδιά, τους μαθητές, τα παιδιά μας εν τέλει!), κάθε μέρα προκύπτουν ή δεν λύνονται διοικητικά ζητήματα – δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες γιατί διαφορετικά για μία περίπτωση θα εξαντληθεί η υπομονή όλων όσων επιθυμούν να διαβάσουν μέχρι το τέλος του αυτό το σημείωμα – που ενώ θα έπρεπε να είχαν διεκπεραιωθεί μετά από ένα στοιχειώδη προγραμματισμό, διοχετεύονται από «τους από πάνω» σε εμάς «τους από κάτω» με έναν επιδέξιο τρόπο συνθλίβοντας εμένα, ως δάσκαλο και εσένα ως γονιό, τον μαθητή μου και παιδί σου σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα-τέρας που λειτουργεί ως εκκρεμές που από τη μία του άκρη βρίσκεται το «ποντικάκι» ή «και ποιος είσαι εσύ;» και από την άλλη «ο γίγαντας» ή «εγώ είμαι το κράτος». Αποτέλεσμα; ας είμαστε ειλικρινείς: πιέσεις, εκμαυλίσεις και εξυπηρετήσεις, «ενδιάμεσοι», οργή, σπατάλη και χάσιμο χρόνου – γιατί; – ματαίωση και πίκρα, εξαΰλωση ανθρώπων και δυναμικού – γιατί, μας περισσεύει; – ταλαιπωρία και παραίτηση.
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος και δίκαιος στις κρίσεις μου – κυριολεκτικά προσπαθώ – όμως δυστυχώς κάθε χρόνο και ενώ ξεκινάμε με όνειρα και φιλοδοξίες επιβεβαιώνεται η γνωστή ρήση ότι «κάθε πέρσι και καλύτερα», ειδικά τα τελευταία έξι, εφτά χρόνια και με αποκορύφωμα τα χρόνια της κρίσης και του μνημονίου. Ακούστηκαν και ακούγονται κατά καιρούς μεγάλα λόγια = κούφια λόγια, «μαγειρεύονται» οι αριθμοί ώστε να βγουν τα νούμερα εναντίον εκπαιδευτικών, μαθητών και γονιών – είναι δυνατόν; – και τελικά η δημόσια εκπαίδευση υποβαθμίζεται, υποβαθμίζεται σταθερά τόσο που ενώ παλιότερα και μεταξύ μας λέγαμε – «μα καλά δεν το βλέπουν;» – τώρα όλο και περισσότερο όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δυνατά στις μεταξύ μας συζητήσεις ακούγεται ότι «υπάρχει σχέδιο, δεν θέλουν τη δημόσια εκπαίδευση, θέλουν να την καταστρέψουν, δεν εξηγείται διαφορετικά».
Όπως ξεκίνησα έτσι θα τελειώσω αλλά αυτή τη φορά με δύο ερωτήσεις:
1η Ήταν περίπου τέτοιες μέρες, όταν πριν από 16 χρόνια έδινα τον όρκο:
«Ορκίζομαι να φυλάττω πίστιν εις την Πατρίδα,
υπακοήν εις το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους
και να εκπληρώνω ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου»,
και αναρωτιέμαι, τον ίδιο όρκο δεν δώσαμε όλοι;
2η Επειδή είναι και πολύ πρόσφατος ο θάνατος του μεγάλου Δάσκαλου Εμμ. Κριαρά, τα λόγια και κυρίως οι πράξεις του, αλλά και στο μυαλό μου έχω πολύ έντονη την εικόνα της προηγούμενης άνοιξης, όταν, σε ημέρα απεργίας, «συνάδελφοι» που καλούνται να μας συμβουλέψουν και να μας επιμορφώσουν, «φυγαδεύονταν» μέσα σε λεωφορεία με φιμέ τζάμια για να μην φαίνονται και περνούσαν την πύλη του Υπουργείου για να «μορφωθούν», αναρωτιέμαι: δάσκαλοι δεν είμαστε όλοι;
