Το τέλος

της Νίκης Αντύπα

Κάθε τέλος έχει το πένθος του.
Αλίμονο αν δεν είχαμε το πένθος.
Αλίμονο αν δεν είχαμε το χρόνο να λυπηθούμε για κάτι που δε θα υπάρχει πια, το χρόνο να συνηθίσουμε σε μια καινούργια καθημερινότητα.
Αλίμονο αν πορευόμαστε ρομποτικά, κλείνοντας τη πόρτα πίσω και κοιτώντας μπροστά, χωρίς περαιτέρω στοχασμό.
Αλίμονο αν στερούμε απο τον εαυτό μας οποιοδήποτε «αρνητικό» συναίσθημα, πνίγοντάς το.
Aλίμονο αν δεν αναρωτηθούμε για ό,τι κάναμε ή ο,τι δεν κάναμε.
Αλίμονο αν δεν κοιτάξουμε πίσω με χαμόγελα συγκίνησης για πράγματα που θα λησμονήσουμε.
Αλίμονο αν δεν αισθανθούμε τυχεροί και ευγνώμονες για αυτό που είχαμε, για ό,τι μας προσφέρθηκε.

Γιατί κάθε τέλος, έχει το πένθος του.
Και αυτό το πένθος είναι εξελικτικά αναγκαίο, όπως και ο χρόνος που το καθορίζει. 

Η θέα από το παράθυρο της «Απλωταριάς» θα μου λείψει.