γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Τον τελευταίο καιρό είναι όλο και περισσότερο διαδεδομένη μια απόπειρα επανοικειοποίησης του παρελθόντος μας, μέσω διαδικτύου με την εκ νέου ανακάλυψη παλιών φωτογραφιών. Ειδικά στην πόλη μας ανακαλύπτουμε, εκτός των άλλων, ότι το δομημένο περιβάλλον, τα κτίσματα μιας άλλης εποχής είχαν μια ομορφιά και μια αρχοντιά που δυστυχώς σήμερα την έχουν απωλέσει. Καθοριστική, τουλάχιστον για το κέντρο της πόλης, ήταν η δεκαετία του 1970. Τότε, η οικονομική ευμάρεια που γεννούσαν το ναυτιλιακό και μεταναστευτικό συνάλλαγμα οδήγησε στην επέλαση της οικοδομής. Το αποτέλεσμα αυτής της επέλασης ήταν οι συστοιχίες πολυκατοικιών που άλλαξαν ανεπανόρθωτα την εικόνα του λιμανιού, για παράδειγμα, καταστρέφοντας όλη την παλιά αρχοντιά του και κάθε οπτική νησιωτικότητας. Αποτέλεσμα μη αναστρέψιμο.
Όταν αργότερα θεσπίστηκαν όροι και κανόνες προστασίας της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς η πλειοψηφία γκρίνιαξε γιατί δεν μπορούσε πλέον να κάνει ό,τι γουστάρει. Ωστόσο έτσι διασώθηκαν τα λίγα δείγματα αρχιτεκτονικής για τα οποία σήμερα, δικαίως, καμαρώνουμε. Φανταστείτε να μην υπήρχε το Προεδρικό Διάταγμα για την προστασία του τι θα ήταν ο Κάμπος σήμερα. Όργιο οικοδομής και μαυσωλείο νεοπλουτισμού. (Το ότι είναι εξωφρενικό να φορολογούνται τα περιβόλια ως οικόπεδα, δείγμα ενός εξωφρενικού κράτους, δίνει δίκιο σ’ αυτό το σημείο στους καμπούσους βέβαια).
Αυτές οι, δεύτερες, σκέψεις γράφονται ενώ έχει ανοίξει πάλι η κουβέντα για επενδύσεις μαμούθ με ξενοδοχεία χιλιάδων κλινών, έξω και πέρα από την κλίμακα και τα μέτρα του νησιού. Μάλιστα προβλέπεται να γίνουν δια της μεθόδου fast track που παρακάμπτει προκλητικά όρους και κανόνες περιβαλλοντικής προστασίας καθώς και διατήρησης της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Αυτή τη μέθοδο που η σημερινή κυβέρνηση είχε υποσχεθεί να καταργήσει αλλά φαίνεται ότι κι αυτό το… ξέχασε. Ας το σκεφτούμε καλά πριν πούμε ανενδοίαστα το ναι σε τέτοιες επενδύσεις. Όπως είπαμε παραπάνω τα αποτελέσματα είναι μη αναστρέψιμα. Ή αλλιώς τσιμέντο να γίνει.
