Παρουσίαση του μυθιστορήματος «Βαλκανεύοντας» του Γιώργου Χατζελένη από την Ανατολή Βροχαρίδου
Ο συγγραφέας επέλεξε εύστοχα, ως τίτλο, μια ενεργητική μετοχή για να αποδώσει, μέσω μιας ταξιδιωτικής αφήγησης, την ουσία του βιβλίου και να εκφράσει την αγωνιώδη προσπάθεια της νέας γενιάς να βρει το βηματισμό της σε μια αβέβαιη και ρευστή πραγματικότητα.
Με διακριτική προσέγγιση του θέματος και ταυτόχρονα με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο συγγραφέας καταθέτει τους προβληματισμούς της νέας γενιάς και μας αναγκάζει να αφουγκραστούμε τις βαριές της ανάσες την ώρα που προσπαθεί να οραματιστεί το μέλλον της στη χώρα μας. Μια χώρα που κατέληξε να μεταμορφώσει τα νέα παιδιά της σε μεταναστευτικά πουλιά, που αντί να ξεχειμωνιάζουν σε θερμά κλίματα απλώνουν φτερά και δοκιμάζουν τις πτητικές τους ικανότητες σε βορινούς ανέμους.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας… και η νεολαία στους δρόμους για μια επανάσταση που “άργησε μια μέρα”, η νεολαία στους δρόμους σε αναζήτηση αξιών που ψάχνουν τον ορισμό τους, η νεολαία στους δρόμους… που κάποτε είχαν “ιστορία”.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας…και ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται…ξεχειλώνει καθώς απομακρύνεται από τη “μητρόπολη”, αλλά συνεχίζει να τροφοδοτείται από νοσταλγικές εικόνες που θαμποφέγγουν.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας… και οι Δον Κιχώτες της παλιάς φρουράς ξεπεζεύουν από το άλογό τους, τινάζουν τη σκόνη από τα κορδωμένα στήθη τους, απλώνουν το βλέμμα τους στο αχανές πεδίο μάχης, αλλά μέσα στον κουρνιαχτό δυσκολεύονται να εντοπίσουν τους ανεμόμυλους. Τότε, άλλοι απομακρύνονται από το πεδίο μάχης αναπολώντας τον αέρα που φύσαγε στα μαλλιά τους, άλλοι αναζητούν τους ανεμόμυλους να συνάψουν συμμαχίες, και άλλοι αποκαμωμένοι αναρωτιούνται τί είναι επανάσταση και πώς θα γεννηθεί και με τί τρόπο η ζωή θα ξεχωρίσει από το θάνατο.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας…και μια Ελλάδα, με μάτια που γυαλίζουν, δεν αναγνωρίζει τα παιδιά της και καταπίνει τα χάπια που τις συνταγογραφούν ξένοι και ντόπιοι θεράποντες ιατροί.
Βαλκανεύοντας ο ήρωας…και η γη της επαγγελίας φαίνεται μακρινό νησί αλλά ο άνθρωπος μπορεί να θυμηθεί ή και να μάθει τον τρόπο να γίνεται γέφυρα.
Όλα αυτά συμβαίνουν στον ήρωα που βρίσκεται εν κινήσει, πάνω και κάτω από το υδάτινο σύνορο του Δούναβη, σε σταθμούς λεωφορείων, τρένων και αεροπλάνων, σε δρόμους υγρούς και μυρωμένους από την ιστορία και το πνεύμα των ανθρώπων που τους διάβηκαν.
Με στοχαστικό, έντιμο βλέμμα, προχωρά μετρώντας τα βήματά του προς την αυτογνωσία και την εξέλιξη και μαζί του ακολουθούμε κι εμείς προσδοκώντας για τους νέους καλύτερη ζωή αυτού και του “μέλλοντος αιώνος”.
