της Αλεξάνδρας Σταματουλάκη
Μάθαινε, Δάσκαλε, από τη σοφότερη δασκάλα του κόσμου, τη φύση
και με τη σειρά σου μάθαινε τα παιδιά.
Να μεγαλώνουν παρέα με τα δέντρα και τα πουλιά
Να ζουν συντροφιά μ’ όλα τα ζωντανά
Να παίζουν με τους φίλους τους στην εξοχή
Να σκαλίζουν το χώμα και να φυτεύουν λουλούδια
Να μαγεύονται απ’ τη γλύκα των καρπών της φύσης
Να ηρεμούν με το νανούρισμα του φλοίσβου στην ακρογιαλιά
Να απολαμβάνουν μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα
Να χαλαρώνουν στο γρασίδι
Να αφουγκράζονται τα μηνύματα του σώματος και της ψυχής
Να νιώθουν ευτυχισμένα με τις μικρές χαρές της ζωής
Να εκτιμούν την αξία των μικρών και ταπεινών
Να κάνουν όνειρα κοιτώντας τ’ άστρα
Να ευχαριστούν για την ύπαρξή τους τη θεία δύναμη
Να κρατούν φυλαχτό την ευαισθησία και την παιδικότητά τους
Να χαρίζονται στους άλλους, να δίνουν για να παίρνουν
Να συγχωρούν και …
Ν’ αγαπούν, ν’ αγαπούν, ν’ αγαπούν.
