γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Πολλές φορές έχει ανακύψει το ερώτημα, γνώριζαν οι Γερμανοί πολίτες τις ναζιστικές θηριωδίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ή αυτές γίνονταν εν κρυπτώ, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης που έζησε τη δραματική εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης είχε την απάντηση στο ένα οι Γερμανοί γνώριζαν: Γνώριζαν οι πάντες. Ολόκληρη η Γερμανία απ’ άκρου εις άκρον ήταν διάσπαρτη με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και ενώ η λειτουργία των στρατοπέδων ήταν ένα ομολογημένο μυστικό, κανείς δεν μιλούσε δημοσίως για αυτό, ούτε προέκυψε κάποια μορφή διαμαρτυρίας ή έστω φιλανθρωπικής συνδρομής των εγκλείστων. Οι πάντες συνέχιζαν τις ζωές τους, τα παιδιά πήγαιναν κάθε μέρα κανονικά στα σχολεία τους, οι μανάδες έστρωναν το μεσημεριανό τραπέζι, οι ιερείς κάθε Κυριακή κήρυσσαν στους πιστούς χριστιανούς την αγάπη προς τον πλησίον, την ίδια ώρα που οι μαύρες καμινάδες νυχθημερόν επιτελούσαν το δικό τους μακάβριο έργο.
Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό, τηρουμένων των αναλογιών –γιατί τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τις ναζιστικές θηριωδίες- με τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στη Χίο. Στα κοντέινερ στη ΒΙΑΛ, στα παγωμένα αντίσκηνα στη Σούδα, βλέποντας ανθρώπους να βιώνουν μια ανείπωτη, ατέλειωτη δυστυχία. Και την ίδια στιγμή μια κοινωνία, η χιακή, να βυθίζεται στην αναλγησία, να κάνει πως δεν γνωρίζει τι συμβαίνει ακριβώς έξω από την αυλή της, να αδιαφορεί συνειδητά. Η έλευση των Χριστουγέννων δίνει αναπόφευκτα σκληρούς συμβολισμούς σε όσους διατηρούν ψήγματα ανθρωπιάς.
Η πόλη στολίστηκε, οι χορωδίες δίνουν τον τόνο της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας, αλλά η ανθρωπιά δεν μένει πια στη Χίο. Κυβέρνηση, Αυτοδιοίκηση, Εκκλησία, φορείς, φιλανθρωπικές οργανώσεις είναι όλοι επιδεικτικά απόντες, αφού καθώς φαίνεται η ευαισθησία έχει επιλεκτικό χρώμα, θρησκεία και εθνικότητα. Και είναι πολύ απλό να περάσεις στο στρατόπεδο της αναισθησίας. Να στρώνεις το γιορτινό τραπέζι και να κοιμάσαι σε κρεβάτι με πάπλωμα, ενώ λίγο παρακάτω άνθρωποι που η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη, κοιμούνται στο κρύο και την απομόνωση.
Όλοι ασφαλώς γνωρίζουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Διαβάζουμε για τις απάνθρωπες συνθήκες που ζουν οι πρόσφυγες και δεν συγκινούμαστε. Η έκπτωση ιδανικών και αξιών προχωρά ακάθεκτη και διαβρώνει παιδεία, πολιτισμό, αγωγή και κοινωνική αντίληψη.
Μόνο ντροπή λοιπόν για τη σημερινή κοινωνία και το αξιακό της σύστημα που έχει αποβάλει, με διάφορες δικαιολογίες, τους αδύναμους.
Συζήτηση1 σχόλιο
Σιδερή συμφωνώ απολύτως με την ευαισθησία σου , όμως αν δεν κινητοποιηθεί μια μερίδα πολιτών με πιο άμεσο και πρακτικό τρόπο , πάλι στα λόγια θα μείνουμε. Το ίδιο μου το παιδί πρότεινε μια πολύ όμορφη ιδέα. Την ονόμασε Αρμένικη βίζιτα και την καταθέτω εκ μέρους της εδώ. Η ιδέα συνίσταται στο ν ανοίξουμε τα σπίτια μας για ένα απόγευμα σε μια οικογένεια προσφύγων, με παράθεση ενός γεύματος, ενός ζεστού μπάνιου, μιας εικόνας θαλπωρής και ζεστασιάς ,λίγες ανθρώπινες ώρες που να θυμίσουν σ εκείνους αλλά και σ εμάς ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι…Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε έκκληση στους συντοπίτες μας για μια Αρμένικη Βίζιτα. Τι λέτε;
Y.Γ.
Κάποτε το ίδιο κάναμε για τα παιδιά του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Τότε ανοίξαμε τα σπίτια και τις αγκαλιές μας και φιλοξενήσαμε εκείνα τα παιδιά για μία σχολική χρονιά.