Το 16ο μέρος του αφιερώματος του Βασίλη Αγιαννίδη στον Κάμπο της Χίου με τα σπίτια της οικογένειας Κορέση
Διαβάστε εδώ το εισαγωγικό σημείωμα του αφιερώματος
Πρόκειται για μεγάλη και ισχυρή βυζαντινή οικογένεια η οποία εγκαταστάθηκε στη Χίο στις αρχές του 14ου αιώνα. Η γενεαλογία της ξεκινά από το 1558.
Στο Λιθί υπάρχει ο «πύργος του Κορέση» ο οποίος οικοδομήθηκε μάλλον τον 14ο αιώνα. Ο Παύλος Κορέσης και ο γιός του Σέργιος πολιτογραφήθηκαν Βενετοί το 1485 και οι Δημήτρης και Juan Κορέσιοι διετέλεσαν πρόξενοι της Βενετίας στη Χίο. Ο Γεώργιος Παύλου Κορέσης εγγράφτηκε το 1528¹ στο albergo² των Calvi στη Γένοβα, και έτσι δημιουργήθηκε ο κλάδος των Καλβοκορέση. Στην Ευρώπη διακρίθηκε ο ιατροφιλόσοφος Γεώργιος Κορέσιος (1573-1655). Ο πατέρας του, σύμφωνα με τον Περρή, πήρε το 1584 τον τίτλο του Δούκα d’ Egremont από τον Πάπα Παύλο Γ΄. Οι Κορέσιοι συγγένεψαν με τους Ιουστινιάνες και έγιναν μέλη της Μαόνας, της εταιρίας που εκμεταλλευόταν τη Χίο στα χρόνια της Γενουατοκρατίας.
Ίδρυσαν, μαζί με τους Πετροκοκκίνους, την Μονή Μουνδών και ήταν κτήτορες της Αγίας Μαρίνας του Εγκρεμού και της Παναγίας της Ελεημονήτριας η οποία βρισκόταν στη θέση που οικοδομήθηκε αργότερα το τέμενος Μετζητιέ.
Στα νεότερα χρόνια ασχολήθηκαν με το εμπόριο και τις τραπεζικές συναλλαγές. Ο μηχανικός Θεόδωρος Κορέσιος (1861-1920) κατασκεύασε το λιμάνι της Χίου το 1895 και ο γιός του Νικόλαος υπήρξε ένας από τους διακεκριμένους γιατρούς στο Παρίσι. Δύο μέλη της οικογενείας παρασημοφορήθηκαν με μετάλλια.
Μετά τη Σφαγή του 1822 κλάδοι της οικογενείας εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Σύρο και αργότερα στην Αγγλία, στο Βέλγιο και στη Ρωσία. Απόγονοι τους ζουν σήμερα στην Αθήνα, στη Χίο και στις Βρυξέλλες.
Ενδεικτική βιβλιογραφία: Philip Argenti, Libro d’Oro de la Noblesse de Chio, 1-2, London 1955, Γεωργίου Ζολώτα, Ιστορία της Χίου, 1 Β, Αθήνα 1923.
1. Γκιάζου. Αναφέρεται στις σελίδες 324 και 325 στον Κάμπο του Περρή, νούμερο 42 στο τοπογραφικό του Smith, νούμερα 52 και 187 στο τοπογραφικό του Ζολώτα και νούμερο 17 στο φύλλο Η΄ στο χάρτη του Μαστοράκη. Αρχικά ιδιοκτησία Κορέση, κατόπιν Κοκκίνου και έπειτα Κλούβα.
2. Σπηλάδια. Το «Σταματάκικο». Αναφέρεται στη σελίδα 325 στον Κάμπο του Περρή, νούμερο 158 στο τοπογραφικό του Smith, νούμερο 317 στο τοπογραφικό του Ζολώτα και νούμερο 21 στο φύλλο Γ΄ στο χάρτη του Μαστοράκη. Αρχικά ιδιοκτησία Εσάτ Εφέντη, κατόπιν Γαΐτη και έπειτα Παντελή Στάγκαλα. Κληροδοτήθηκε στην κόρη του Παντελή Στάγκαλα, Αγγελική, σύζυγο Σταμάτη Κωνσταντινίδη, και από εκείνη στην κόρη της Δέσποινα, σύζυγο Θεοδώρου Κορεσίου. Το περιβόλι είναι γνωστό και σαν «Καλούπικο».
3. Τάλαρος. Το περιβόλι του Βικέντιου Κορέση. Αναφέρεται στη σελίδα 325 στον Κάμπο του Περρή, νούμερο 358 στο τοπογραφικό του Ζολώτα και νούμερο 5 στο φύλλο Β΄ στο χάρτη του Μαστοράκη.
[1] Ο Αργέντης δίνει σαν χρονολογία εγγραφής το 1528 στο κεφάλαιο για τους Καλβοκορέση και το 1538 στο κεφαλαίο για τους Κορέση. Ο Γεώργιος Ζολώτας δίνει σαν χρονολογία εγγραφής το 1524.
[2] Φατρία αριστοκρατικών οικογενειών.
Συζήτηση1 σχόλιο
Το τελευταίο βιβλίο που πραγματεύεται λεπτομερώς (μεταξύ των άλλων) το θέμα της οικογένειας Κορέσ(σ)η, είναι το «Γεώργιος Κορέσσιος (1570 ci. – 1659/60). Η ζωή, το έργο του και οι πνευματικοί αγώνες της εποχής του», Χίος 2000, σελ. 656, εκδ. ΟΜΗΡΕΙΟ-α.π., του Νίκου Στουπάκη. Βασίζεται στη διδακτορική διατριβή του συγγραφέα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.