“Παγκόσμιες Ημέρες” = παγκόσμιο ρεκόρ Υποκρισίας

γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης

Είναι πλέον η στιγμή για μια πολύ σημαντική πληροφορία, φίλτατοι αναγνώστες, που θα αλλάξει την ζωή σας με τρόπο συγκλονιστικό, επισκιάζοντας τα… ευτελή προβλήματα που αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητά σας: σε περίπτωση που διέφυγε της προσοχής σας, να σας θυμίσουμε ότι η 17η Μαρτίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Φασισμού, του Ρατσισμού, του Πολέμου και της Φτώχειας. Ακολουθούν κάποιοι συνειρμοί επί του συνταρακτικού γεγονότος, με κλιμάκωση από το πιο ευτράπελο στο πιο σοβαρό:

• Γιατί μόνο αυτά τα τέσσερα απλά θεματάκια; Ευκαιρία δεν ήταν να χώσουμε στη λίστα και καμιά ντουζίνα ακόμα, για να ξεμπερδεύουμε με όλα τα δεινά της ανθρωπότητας μέσα σε μια μέρα;
• Όπως εύστοχα παρατήρησε και φίλος μου σε κουβέντα μας επί του θέματος, “…επομένως Φασισμός, Ρατσισμός, Πόλεμος και Φτώχεια δε θα υπάρχουν στον πλανήτη, τουλάχιστον στις 17 Μαρτίου.” Είναι κι αυτό μια ελπιδοφόρα αρχή, βραχύβια έστω…
• Συνηθίζουμε να εορτάζουμε “Παγκόσμιες Ημέρες” συνήθως με ένα θέμα ως επίκεντρο, (Ημέρα της Γυναίκας, Ημέρα του Παιδιού κλπ.). Η συμπερίληψη των τεσσάρων τόσο… αμελητέων θεμάτων όπως τα προαναφερθέντα μέσα σε μία μόνο μέρα γελοιοποιεί ακόμα περισσότερο έναν ήδη γελοίο, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, θεσμό. Ακόμη και οι εμπνευστές του καταδεικνύουν έτσι όχι βέβαια την αποφασιστικότητά τους να καταπολεμήσουν σοβαρά αυτά τα οποία θεωρητικά αντιμάχονται, αλλά μάλλον την σπουδή τους να… ξεμπερδεύουν με τον βραχνά της υπενθύμισής τους, δηλώνοντας μια κατ’ επίφαση αντίθεση για τα μάτια του κόσμου.
• “Παγκόσμιες Ημέρες” έχει θεσπίσει ο πολιτισμός της Δύσης για όλα αυτά που εξευτελίζει και ποδοπατά καθημερινά. Δηλαδή, μπορώ να καλλιεργώ τον φασισμό, το ρατσισμό, να πυροδοτώ πολέμους και τη φτώχεια επί 364 μέρες τον χρόνο και να… ξεπλένω τη συνείδησή μου την 365η, με τη θεωρητική καταδίκη όλων αυτών που προκαλώ ο ίδιος με τις πολιτικές μου. Μεγαλοφυές…
• Σε συνέχεια του προηγούμενου, η Δύση, που έχει αποδειχθεί εξπέρ στην εξαπόλυση πυροτεχνημάτων κούφιου και κίβδηλου “ανθρωπισμού” τη στιγμή που μαγαρίζει την έννοια με όποιον τρόπο μπορεί, δηλώνει ορκισμένος αντίπαλος του Φασισμού (είδατε πουθενά εσείς ίχνη, έστω, αναβίωσής του στην Ευρώπη;), του Ρατσισμού (αντιληφθήκατε μήπως κάποιο δείγμα ρατσιστικής πολιτικής απέναντι στους πρόσφυγες;), του Πολέμου (προκάλεσε ή πυροδότησε ποτέ κάποιον πόλεμο η πολιτισμένη Δύση ή έχει την οποιανδήποτε σχέση με αυτά ακριβώς τα εκατομμύρια πρόσφυγες που προείπαμε;) και της Φτώχειας (δεν αντιστρατεύεται λυσσαλέα τη φτώχεια τόσο στον αναπτυσσόμενο κόσμο, με τη φιλειρηνική πολιτική της και την παροχή ουσιαστικής βοήθειας, όσο και εντός των κόλπων της, με την…ισότιμη μεταχείριση όλων των κρατών της και τη γενναία κοινωνική πολιτική της;).
• Αυτή η καταραμένη μάστιγα της… πολιτικής ορθότητας “διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν” δε μας αφήνει, στ’ αλήθεια, καμιά ελπίδα να ξεφύγουμε έστω και λίγο από τον πάτο που έχουμε πιάσει ηθικά ως ανθρωπότητα. Εισαγόμενο φρούτο κι αυτό εξ Αμερικής, όπου όλοι οι καθωσπρέπει κύριοι χτυπιούνται πατόκορφα, αν επιλέξεις “λάθος” λέξη για τους μαύρους, αλλά σφυρίζουν κλέφτικα για την διατήρηση του βαθέος ρατσισμού εις βάρος τους και για το… δευτερεύον γεγονός πως, σε μια σειρά από Πολιτείες, οι αστυνομικοί ακόμη τους δολοφονούν με μεγαλύτερη ευκολία κι από τα… μυρμήγκια. Παρόμοιας λογικής είναι κι ο θεσμός “της Παγκόσμιας Ημέρας”: αν οι κοινωνίες τιμούσαν τη Γυναίκα και το Παιδί κι αντιστρατεύονταν ουσιαστικά και σε καθημερινή βάση όλα αυτά που καταδικάζουν λεκτικά με την ευκαιρία μιας επετείου η οποία θυμίζει… μνημόσυνο, κανένας τέτοιος θεσμός δε θα μας χρειαζόταν. Αλλά εμείς φαντασιωνόμαστε πως, με κάτι τέτοιες φαιδρότητες ενδεικτικές της απύθμενης υποκρισίας μας, “ξεμπερδεύουμε” ως άτομα και κοινωνίες με τα τερατουργήματά μας. Ή, ακόμα χειρότερα, τις χρησιμοποιούμε ως ένα τέλειο άλλοθι, ώστε να συνεχίσουμε απερίσπαστοι το “λαμπρό” έργο μας προς την απόλυτη καταρράκωση και ταπείνωση του ανθρώπινου γένους…