Πολύς λόγος γίνεται τελευταία, ειδικά από μερίδα στρατευμένων αρθρογράφων αλλά και ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά για πιθανούς «εθνικούς κινδύνους» που δυνητικά εγκυμονούνται λόγω της παρουσίας των προσφύγων στα νησιά

Η Χίος του νόμπελ Ειρήνης συμπεριφέρεται σα μικρό παιδί – χάιδεψε λίγο το σκυλάκι, έπαιξε μαζί του ενθουσιασμενο για καμια βδομάδα, κι ύστερα το παράτησε να ψοφήσει επειδή βαρέθηκε

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα νησί, εκεί στα ανατολικά του Αιγαίου, όμορφο και μυροβόλο, στην εσχατιά της Ευρώπης όπως επικά λένε όταν θέλουν να δείξουν την απελπισία τους κάποιοι από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα ακριτικό νησί.

Άσε με να σου μιλήσω γι’ αυτές τις «χαμένες» ζωές. Κάποιες σκιές τους υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας. Τόσο κοντά, τόσο πρόσφατα τα Πέτρινα Χρόνια κι ας έχουν γίνει ιστορία, παρελθόν που εορτάζεται επετειακά.

Πως έγινε ξαφνικά, αυτό το κίτς άγημα και έπαρση τεράστιας σημαίας με τον κόκκινο γερανό, το must γεγονός της εθνικής ανάτασης;

Μην ανησυχείτε παιδιά, τα πράματα πάνε καλά, για εσάς τουλάχιστον

Η κουβέντα περί χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους εξαφανίστηκε από την επικαιρότητα πριν καλά – καλά ξεκινήσει η κουβέντα με την άτακτη φυγή της «αριστερής» Κυβέρνησης